Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jarosławiu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 1/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

A. K. (1), T. G.

W dniu 13 listopada 2022 roku w Z. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu, A. K. (1) jako prezes KS (...), T. G. jako wiceprezes KS (...), zorganizowali imprezę masową podwyższonego ryzyka w postaci meczu piłki nożnej pomiędzy drużynami (...) rozgrywanego na S. Miejskim OSIR Z. bez wymaganego zezwolenia w ten sposób, że udostępnili powyżej 200 miejsc na ww. stadionie pomimo, iż zgodnie z uprzednimi informacjami uzyskiwanymi od K. w Z. o przewidywanych zagrożeniach oraz dotychczasowymi doświadczeniami dotyczącymi zachowania osób uczestniczących w meczu pomiędzy drużynami (...), istniała obawa wystąpienia aktów przemocy lub agresji

tj. czyn z art. 58 ust. 1 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych z dnia 20 marca 2009 r.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

A. K. (1) i T. G. do grudnia 2022 r. pełnili funkcje członków zarządu Klubu Sportowego „ (...)” – jako odpowiednio prezes zarządu i wiceprezes zarządu. Wszelkie decyzje dotyczące klubu, w tym meczów organizowanych na wynajmowanym przez klub stadionie, podejmowali wspólnie. W dniu 13 listopada 2022 r. oskarżeni zamierzali zorganizować na wynajmowanym przez klub stadionie OSiR Z., w ramach rozgrywek ligi okręgowej, mecz piłki nożnej pomiędzy KS (...) a KS (...). Mecz ten miał być ostatnim meczem w rundzie jesiennej. Oskarżeni wiedzieli, iż cieszyć się on będzie dużym zainteresowaniem. Do sprzedaży przygotowali ok. 400 biletów, gdyż spodziewali się przybycia mniej więcej 400, maksymalnie 600 osób.

Kibice obu wymienionych drużyn są silnie zwaśnieni. Niechęć kibiców drużyn KS Hetman i Ł. B. jest faktem znanym powszechnie w lokalnym środowisku sportowym i kibicowskim, mecze tych drużyn nazywa się „derbami Z.”. W przeszłości przy okazji wspólnych meczów pomiędzy kibicami Ł. B. i (...) dochodziło do starć słownych i prób starcia siłowego, czemu jednak zapobiegały działania Policji.

Dwa poprzednie mecze pomiędzy KS (...) a Ł. B., które odbywały się w Z. (10.09.2016 r. i 21.10.2017 r.) były organizowane jako imprezy masowe podwyższonego ryzyka. W pierwszym z nich uczestniczyło 1100 osób. W jego trakcie kibice z B. po uprzednim przykryciu zajmowanego sektora tzw. „sektorówką” odpalili 50 szt. rac świetlnych, z których 45 szt. rzucili na płytę stadionu. W drugim z wymienionych meczów uczestniczyło łącznie 839 osób. Spotkanie to odbyło się bez niebezpiecznych wydarzeń.

Oskarżeni, mając na uwadze zły stan techniczny stadionu, w tym tzw. „klatki” dla kibiców przyjezdnych, zdecydowali, iż zorganizowana grupa kibiców Ł. B. nie zostanie wpuszczona na stadion, o czym T. G. telefonicznie poinformował zarząd drużyny przeciwnej.

Oskarżeni nie zwrócili się o wydanie zezwolenia na zorganizowanie w dniu 13.11.2022 r. meczu w przewidzianym przepisami ustawy z 20 marca 2009 r. terminie 30 dni przed planowanym terminem imprezy.

Tworząc plan zabezpieczenia planowanego na 13.11.2022 r. meczu, funkcjonariusze Wydziału Prewencji Komendy Miejskiej Policji w Z. uznali, iż w związku z meczem istnieje ryzyko wystąpienia aktów przemocy.

W dniu 28.10.2022 r. zorganizowano w K. w Z. spotkanie z udziałem T. G. oraz funkcjonariuszy Wydziału Prewencji oraz Zastępcy Komendanta Miejskiego Policji w Z.. T. G. poinformował wówczas funkcjonariuszy, iż mecz z uwagi na prowadzone prace remontowe na stadionie, odbędzie się bez udziału kibiców przyjezdnych. Funkcjonariusze poprosili o zmaksymalizowanie ochrony meczu oraz o pozostawanie przez władze klubu w kontakcie z Policją.

31 października 2022 r. Zastępca Naczelnika Wydziału Prewencji K. w Z. skontaktował się telefonicznie z T. G.. Oskarżony poinformował rozmówcę, iż kibice drużyny przyjezdnej nie będą mogli wejść na stadion w formie zorganizowanej grupy, dopuszcza przy tym możliwość wejścia na stadion pojedynczych osób ze względu na to, że nie będzie sprawdzana tożsamość osób, które zakupią bilety. Oskarżonemu przypomniano, że w ocenie Policji zaplanowane spotkanie należy traktować jako mecz o podwyższonym ryzyku i takie podejście może stanowić zagrożenie dla przebiegu rozgrywki. T. G. poinformował, że nie ma możliwości legitymowania osób wchodzących na stadion.

Pismem z dnia 03.11.2022 r. I Zastępca Komendanta Miejskiego Policji w Z. w związku z planowanym meczem poinformował oskarżoną - jako prezesa KS (...) - że dotychczasowe doświadczenia dotyczące zachowania kibiców drużyny przyjezdnej wskazują na duże prawdopodobieństwo wystąpienia aktów przemocy lub agresji. W piśmie wskazano, że niewykluczone są również zagrożenia w postaci wystąpienia konfrontacji siłowej pomiędzy kibicami obu drużyn, tzw. „ustawka” oraz odpalanie rac. Dalej w piśmie podano, iż zdaniem Policji fakt, że nie planuje się sprawdzania tożsamości osób wpuszczanych na stadion oznacza, iż jeżeli kibice Ł. B. wykupią bilety na mecz, to będą mogli bez trudu wejść na teren obiektu pojedynczo, oraz istnieje duże prawdopodobieństwo, że to zrobią wobec poinformowania klubu (...) o niewpuszczaniu na stadion jedynie zorganizowanych grup kibiców. Autor pismo podkreślił, że dotychczasowe doświadczenia wskazują jednoznacznie, że w związku z meczem może dojść do naruszenia porządku publicznego nie tylko w trakcie przejazdu, ale także w trakcie trwania meczu, dlatego tez uznać należy, że jest to mecz podwyższonego ryzyka, wobec czego władze klubu są zobowiązane do uzyskania stosownego zezwolenia na organizację meczu w trybie art. 25 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych.

8 listopada 2022 r. Zastępca Naczelnika Wydziału Prewencji K. w Z. skontaktował się z oskarżoną A. K. (1) celem uzyskania informacji o planowanej ilości miejsc udostępnionych w trakcie meczu dla publiczności. Oskarżona poinformowała go wówczas, że nie zgadza się z treścią otrzymanego od Policji pisma, oraz że w jej ocenie organizuje imprezę niemasową. Zażądała okazania jej opinii prawnej w tym zakresie i poinformowała, że sama skonsultuje się w tym zakresie z prawnikami.

Zagrożenie konfrontacją pomiędzy pseudokibicami było wiadome zarówno obu oskarżonym, jak i zatrudnionemu w klubie kierownikowi do (...). Wszystkie decyzje związane z organizacją meczu oskarżeni A. K. (1) i T. G. konsultowali i podejmowali wspólnie.

Oskarżeni, wbrew informacji przekazanej Policji, nie zweryfikowali stanowiska Policji konsultując się z prawnikiem. Rozmawiała na temat stanowiska Policji z prezesem Okręgowego (...) S. P. (1). W dniu 12 listopada 2022 r. – dzień przed zaplanowanym meczem – podczas uroczystości 100-lecia L. (...) w L. A. K. (1) zasięgnęła rady Z. Z. – pracownika (...) i klubu (...), zajmującego się organizacją i zabezpieczeniem meczów. Udzielił on oskarżonej informacji, zgodnie z którą mecz może być uznany za imprezę masową podwyższonego ryzyka jedynie wówczas, gdy organizator wystąpi z wnioskiem do organu, który wydaje zezwolenie, zaś art. 7 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych ma zastosowanie wyłącznie wówczas, gdy dochodzi do organizacji imprezy masowej.

Mecz zabezpieczało 16 pracowników ochrony, licząc łącznie z A. S.. Oskarżeni poinformowali ochronę, iż na mecz może wpuścić maksymalnie 999 osób. Nie sprawdzano tożsamości osób wchodzących na mecz. Po rozejściu się wszystkich przygotowanych na mecz biletów oskarżona A. K. (1), po poinformowaniu jej o tym fakcie przez pracownicę kasy A. D., podjęła decyzję, by nadal wpuszczać na stadion kibiców, za wydaniem im paragonu.

W dniu meczu zorganizowana grupa kibiców Ł. B., mimo wcześniejszych przeciwnych informacji, i tak przyjechała do Z.. Jej wejściu na stadion zapobiegły działania Policji, która skierowała kibiców w kierunku zamkniętej bramy stadionu.

W drugiej połowie meczu grupa kibiców drużyny (...) wyciągnęła tzw. „sektorówkę”, zakrywając się nią przebrali się w kombinezony malarskie, po czym odpalili race.

Oskarżeni oraz pracownicy ochrony przystąpili do liczenia ilość osób znajdujących się na stadionie. Ustalili, że znajduje się na nim ok. 600-700 osób. Wówczas oskarżeni podjęli decyzję o zaprzestaniu wpuszczania kolejnych kibiców na stadion i dalszej sprzedaży wejściówek.

Na mecz sprzedano łącznie 711 biletów, prócz tego w meczu uczestniczyło 40 zaproszonych gości oraz 20 osób z ramienia organizatorów imprezy.

częściowo wyjaśnienia oskarżonej A. K. (1)

159-161, 228-229, 333-337, 373-374

częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. G.

208-209, 337-339

zeznania świadka T. H.

11-14, 29-30, 342- (...)

zeznania świadka P. R.

2-3, 340-342

zeznania świadka A. S.

42-45, 348-351

zeznania świadka M. L.

185-186, 366

zeznania świadka A. A.

230-231, 367-369

zeznania świadka Z. Z.

369-373

pismo K. w Z. do A. K. (1) z 03.11.2022 r.

6

notatka służbowa z telefonicznej rozmowy z A. K. (1) z 08.11.2022 r.

7

notatka służbowa ze spotkania z T. G. z 28.10.2022 r.

8

notatka służbowa z rozmowy telefonicznej z T. G. z 31.10.2022 r.

9

wiadomość e-mail T. G. do władz klubu (...) z 31.10.2022 r.

10

pismo Wydziału Kryminalnego K. w Z. do Wydziału Prewencji K. w Z. z 10.11.2022 r.

38

pismo OSIR Z. z 16.01.2023 r.

56

pismo KS (...) do Komendanta (...) w Z. z 23.05.2022 r.

60

raport z ilości sprzedanych biletów

143-144

informacja w K. w Z. z 20.06.2023 r.

174

kopia decyzji nr (...)

226-227

zeznania świadków: E. P., J. K., A. K. (2), M. F., G. Ż., A. B., K. K., S. W., A. D., P. G., B. K., S. K., R. D., T. F., K. G.

66-67, 70-71, 75-76, 79-80, 83-84, 89-90, 93-94, 97-98, 102-103, 106-107, 110-111, 127-128, 131-132, 135-136, 139-140

zeznania świadka S. P. (2)

221-222

A. K. (1) ma 40 lat, ma wyższe wykształcenie, obecnie jest dyrektorem Szkoły Mistrzostwa Sportowego w Z. i Prezesem Fundacji (...), otrzymuje dochody w wysokości ok. 12.000 zł netto miesięcznie. Nie była nigdy karana.

dane osobopoznawcze

331-332

karta karna

274

T. G. ma 47 lat, ma wyższe wykształcenie. Jest wicedyrektorem Szkoły Mistrzostwa Sportowego w Z., nauczycielem wychowania fizycznego, trenerem piłki nożnej. Nie był nigdy karany.

dane osobopoznawcze

332

karta karna

272

1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

wyjaśnienia oskarżonej A. K. (1)

Wyjaśnienia oskarżonej A. K. (1) należy w ocenie Sądu uznać za w znacznej części wiarygodne, mogące służyć za podstawę ustalenia stanu faktycznego sprawy. Oskarżona w większości wiernie przedstawiła przebieg wydarzeń związanych z organizacją meczu, jakkolwiek dało się w toku rozprawy odczuć jej negatywne nastawienie do stanowiska Policji. Sąd zaznacza, że stanowisko oskarżonej co do interpretacji przepisów ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych jest oceną i nie podlega klasyfikacji w kategoriach prawdy lub fałszu. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej w zakresie, w jakim wskazywała, iż nie było przesłanek do wystąpienia aktów agresji podczas meczu. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika bowiem wyraźnie, że środowiska pseudokibicowskie obu drużyn są bardzo skonfliktowane, a dotychczasowe doświadczenia wskazywały, że członkowie wymienionych środowisk dążą do konfrontacji (którym zapobiegało częstokroć zabezpieczenie policyjne).

wyjaśnienia oskarżonego T. G.

Wyjaśnienia oskarżonego również należy uznać za zasadniczo wiarygodne. Również i w wypadku jego wyjaśnień Sąd odstąpił od oceny w kategoriach prawdziwości twierdzeń na temat właściwej interpretacji przepisów ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych. Nie są to bowiem twierdzenia o faktach, lecz oceny, które z istoty rzeczy nie mogą być prawdziwe lub fałszywe. Oskarżony wskazywał, że zagrożenie aktami przemocy wiąże się tak naprawdę z każdym meczem, a mecz organizowany 13 listopada 2022 r. nie był pod tym kątem wyjątkowy. W tym zakresie twierdzenia oskarżonego uznać należy za niewiarygodne. W pozostałych uznanych za wiarygodne dowodów dobitnie bowiem wynika, iż mecz pomiędzy KS (...) a KS (...) to mecz derbowy, cieszący się bardzo dużym zainteresowaniem, zaś środowiska kibicowskie obu drużyn są ze sobą mocno zwaśnione.

zeznania A. S.

Sąd ocenił jako wiarygodne zeznania świadka A. S.. Przedstawił on szczerze wiadome mu kwestie związane z organizacją meczu. Wyraźnie wskazał, że istniało zagrożenie konfrontacją z uwagi na występujące antagonizmy pomiędzy środowiskami kibicowskimi obu drużyn. Przyznał, że zagrożenie to było wiadome oskarżonym.

zeznania świadków P. R., T. H., M. L., A. A. i S. P. (2)

Sąd jako w pełni wiarygodne ocenił zeznania świadków – funkcjonariuszy Policji: P. R., T. H., M. L., A. A. i S. P. (2), ponieważ znalazły one potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie nieosobowym materiale dowodowym. Ich treść znajduje także potwierdzenie w zeznaniach świadka A. S., a także częściowo w wyjaśnieniach oskarżonych. Wskazani świadkowie są osobami obcymi dla oskarżonych, zeznawali na okoliczności poznane w toku wykonywania swoich obowiązków służbowych, i w ocenie Sądu nie mieli żadnych powodów, aby zeznawać nieprawdę.

zeznania świadków: E. P., J. K., A. K. (2), M. F., G. Ż., A. B., K. K., S. W., A. D., P. G., B. K., S. K., R. D., T. F., K. G.

Zeznania wiarygodne. Pracownicy ochrony w sposób rzetelny i spójny przekazali wiedzę, jaką dysponowali na temat przebiegu meczu.

zeznania Z. Z.

Zeznania świadka Z. Z. uznać trzeba za w zasadniczej części wiarygodne, brak jest bowiem w materiale dowodowym sprawy elementów, które zdołałyby podważyć prawdziwość jego twierdzeń o faktach. Sąd – tak jak w wypadku wyjaśnień obojga oskarżonych – zaznacza, że zaprezentowana przez świadka interpretacja przepisów nie podlega ocenie w kategoriach wiarygodności bądź niewiarygodności. Dla Sądu zeznania świadka miały znaczenie jedynie w zakresie tego, jakie informacje przekazał on oskarżonej i kiedy miało to miejsce.

1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

plan stadionu OSIR w Z. k. 330

Dowód nieprzydatny dla ustalenia okoliczności istotnych w sprawie.

pismo Komendy Głównej Policji – Głównego S. Policji z 23.04.2024 r. k. 358-

Pismo nieprzydatne dla ustalenia okoliczności istotnych dla sprawy. Stanowi właściwie jedynie przytoczenie odpowiednich przepisów ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych. W piśmie wskazano, iż w zakresie interpretacji owych przepisów do jednostek organizacyjnych Policji nie były kierowane wytyczne.

pismo (...) z dnia 17.04.2024 r. k. 363

Dowód nieprzydatny dla ustalenia okoliczności ważnych dla rozstrzygnięcia, jakkolwiek w piśmie tym wskazano, iż dla rozstrzygnięcia kwestii kwalifikacji imprezy masowej należy odwołać się do art. 7 pkt 3 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I, II

A. K. (1), T. G.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zebrany w postępowaniu materiał dowodowy w ocenie Sądu pozwolił na przypisanie oskarżonym zarzucanego im czynu zabronionego.

Przestępstwo z art. 58 ust. 1 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych popełnia ten, kto organizuje imprezę masową bez wymaganego zezwolenia lub niezgodnie z warunkami określonymi w zezwoleniu albo przeprowadza ją wbrew wydanemu zakazowi.

Zezwolenie, o którym mowa, jest wydawane przez wójta, burmistrza lub prezydenta miasta, oraz jest wymagane w każdym wypadku zamiaru przeprowadzenia imprezy masowej (art. 25 u.b.i.m.).

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych (zawartym w Rozdziale 1 ustawy „Przepisy ogólne”) ilekroć w ustawie jest mowa o „imprezie masowej” należy przez to rozumieć imprezę masową artystyczno-rozrywkową, masową imprezę sportową, w tym mecz piłki nożnej, o których mowa w pkt 2-4 tego przepisu.

Art. 3 pkt 3 ustawy zawiera definicję masowej imprezy sportowej – należy przez nią rozumieć imprezę masową mającą na celu współzawodnictwo sportowe lub popularyzowanie kultury fizycznej, organizowaną na: a) stadionie lub w innym obiekcie niebędącym budynkiem, na którym liczba udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób, ustalona zgodnie z przepisami prawa budowlanego oraz przepisami dotyczącymi ochrony przeciwpożarowej, wynosi nie mniej niż 1000, a w przypadku hali sportowej lub innego budynku umożliwiającego przeprowadzenie imprezy masowej - nie mniej niż 300, oraz b) terenie umożliwiającym przeprowadzenie imprezy masowej, na którym liczba udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób wynosi nie mniej niż 1000.

Z kolei stosownie do art. 3 pkt 4 ustawy przez „mecz piłki nożnej” należy rozumieć masową imprezę sportową mającą na celu współzawodnictwo w dyscyplinie piłki nożnej, organizowaną na stadionie lub w innym obiekcie sportowym, na którym liczba udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób, ustalona zgodnie z przepisami prawa budowlanego oraz przepisami dotyczącymi ochrony przeciwpożarowej, wynosi nie mniej niż 1000.

Zgodnie z art. 3 pkt 5 przedmiotowej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o „imprezie masowej podwyższonego ryzyka” - należy przez to rozumieć imprezę masową, w czasie której, zgodnie z informacją o przewidywanych zagrożeniach lub dotychczasowymi doświadczeniami dotyczącymi zachowania osób uczestniczących, istnieje obawa wystąpienia aktów przemocy lub agresji.

Zgodnie z kolei z art. 6 ust. 2 wskazanej ustawy (zawartego w Rozdziale 2 „Bezpieczeństwo imprez masowych”), liczebność służby porządkowej oraz służby informacyjnej określa się w następujący sposób:

1)  w przypadku imprezy masowej niebędącej imprezą masową podwyższonego ryzyka - co najmniej 10 członków służb: porządkowej i informacyjnej na 300 osób, które mogą być obecne na imprezie masowej, i co najmniej 1 członek służby porządkowej lub służby informacyjnej na każde następne 100 osób, przy czym nie mniej niż 20% ogólnej liczby członków służb stanowią członkowie służby porządkowej,

2)  w przypadku imprezy masowej podwyższonego ryzyka - co najmniej 15 członków służb: porządkowej i informacyjnej na 200 osób, które mogą być obecne na imprezie masowej, i co najmniej 2 członków służb: porządkowej lub informacyjnej na każde następne 100 osób, przy czym nie mniej niż 50% ogólnej liczby członków służb stanowią członkowie służby porządkowej.

Wreszcie, stosownie do art. 7 omawianej ustawy (również zawartego w jej Rozdziale 2 „Bezpieczeństwo imprez masowych”), w przypadku organizacji imprezy masowej zakwalifikowanej jako impreza masowa podwyższonego ryzyka liczby udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób wynoszą nie mniej niż:

1)  300 - dla stadionu, innego obiektu niebędącego budynkiem lub terenu umożliwiającego przeprowadzenie imprezy masowej;

2)  200 - dla hali sportowej lub innego budynku umożliwiającego przeprowadzenie imprezy masowej;

3)  200 - dla meczu piłki nożnej.

Rozstrzygnięcie niniejszej sprawy w znacznej mierze sprowadza się do rozstrzygnięcia sporu prawnego dotyczącego wykładni wyżej przytoczonego przepisu art. 7 u.b.i.m. Oskarżeni twierdzą, iż z przepisu tego nie można wyinterpretować normy, zgodnie z którą w przypadku zakwalifikowania meczu piłki nożnej jako imprezy masowej podwyższonego ryzyka, należy uzyskać stosowne zezwolenie na przeprowadzenie imprezy już w sytuacji, w której liczba planowanych do udostępnienia miejsc jest równa lub większa niż 200. Zdaniem obrony, impreza masowa to impreza, której organizator udostępnia nie mniej niż 1000 miejsc dla osób – i od reguły tej nie ma wyjątku, gdyż definicja imprezy masowej zawarta w art. 3 ustawy jest uregulowana wyczerpująco. Dodatkowo obrońca oskarżonych wskazywał, iż w praktyce art. 7 u.b.i.m. nie ma większego zastosowania, gdyż stwierdzenie, że impreza ma charakter podwyższonego ryzyka, następuje w zezwoleniu na przeprowadzenie imprezy masowej – wobec czego nie można twierdzić, że dany podmiot powinien zgłosić dane wydarzenie, ponieważ charakter podwyższonego ryzyka nadaje organ wydający zezwolenie (wójt, burmistrz, prezydent miasta). Takie stanowisko sprowadza się do wniosku, zgodnie z którym o imprezie podwyższonego ryzyka możemy mówić jedynie wówczas, gdy organizator zgłosi imprezę do właściwego organu.

Z twierdzeniami tego typu nie można się w żaden sposób zgodzić. Wykładnia przepisów ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych zaprezentowana w niniejszej sprawie przez obronę nie daje się bowiem pogodzić z zasadami zdrowego rozsądku.

Treść przepisu art. 7 u.b.i.m. – jakkolwiek w istocie nie jest zupełnie klarowna i nie można mówić, by została stworzona zgodnie z zasadami dobrej legislacji – musi być rozumiana w ten sposób, że w przypadku imprezy masowej podwyższonego ryzyka, jej organizator ma obowiązek uzyskać stosowne zezwolenie na jej organizację już w wypadku, gdy zamierza udostępnić więcej miejsc, niż liczby wskazane w tym przepisie. Już bowiem wówczas impreza taka jest imprezą masową. Liczbą tą w przypadku meczu piłki nożnej jest 200. Dla Sądu jest oczywiste, że inne rozumienie tego przepisu pozbawiałoby go zupełnie treści normatywnej – skoro bowiem za imprezę masową zawsze miałoby się uznawać jedynie te wydarzenia, których organizator udostępnia nie mniej niż 1000 miejsc, przepis art. 7 po prostu nie miałby sensu. Nie zmienia tego wniosku okoliczność, iż przepis ten umiejscowiony jest w osobnym rozdziale ustawy niż definicja imprezy masowej. Przepisy te muszą być bowiem interpretowane we wzajemnym powiązaniu, zgodnie z ratio legis ustawy, którym jest przede wszystkim zapewnienie bezpieczeństwa publiczności i uczestnikom imprez o masowym charakterze.

Na powyższą interpretację art. 7 u.b.i.m. wskazuje również doktryna – w tym C. K. (na którego komentarz do omawianej ustawy wielokrotnie powoływała się oskarżona A. K. (1)), który zasadnie wskazał, iż „w odniesieniu do imprezy masowej zakwalifikowanej jako impreza masowa podwyższonego ryzyka ustawodawca przewidział – mając na względzie zapewnienie większego poziomu bezpieczeństwa – że wówczas liczby udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób wynoszą nie mniej niż: (…) 200 – dla meczu piłki nożnej” (w: Bezpieczeństwo imprez masowych. Komentarz, wyd. II, Warszawa 2020, komentarz do art. 3, Lex/el.).

Tożsamy wynik daje wykładnia historyczna – wskazać bowiem należy, że w ustawie z 22.08.1997 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (uchylonej wraz z wejściem w życie ustawy obowiązującej obecnie) zawarto definicję imprezy masowej o podwyższonym ryzyku w brzmieniu następującym: „należy przez to rozumieć imprezę masową, w czasie której, jak wynika z posiadanych informacji i dotychczasowych doświadczeń dotyczących zachowania osób uczestniczących, istnieje obawa wystąpienia aktów przemocy lub agresji; w przypadku organizacji takiej imprezy wymienione w pkt 1 liczby miejsc dla osób wynoszą odpowiednio 300 i 200” (art. 3 pkt 1a poprzedniej u.b.i.m.). Na gruncie poprzednio obowiązujących przepisów oczywiste więc było, że wyróżnikiem imprezy masowej o podwyższonym ryzyku jest mniejsza ilość udostępnionych miejsc, o której stosować należało przepisy ustawy. Przeniesienie tej normy do odrębnej jednostki redakcyjnej w nowej ustawie, w ocenie Sądu, nie stanowi o zmianie jej sensu.

Nie można się również zgodzić z tezą obrony (opartą na poglądzie zawartym w komentarzu do art. 7 u.b.i.m. autorstwa M. D., L./el.), jakoby o imprezie podwyższonego ryzyka można było mówić jedynie wówczas, gdy organizator zgłosi imprezę do właściwego organu. To prawda, że okoliczność, iż dana impreza masowa jest imprezą podwyższonego ryzyka stwierdza ostatecznie – na potrzeby ustalenia właściwej treści decyzji – organ wydający zezwolenie (art. 29 ust. 3 ustawy). Nie można jednak z tej okoliczności wywodzić, iż podmiot organizujący imprezę jest całkowicie zwolniony z oceny, czy mogą zachodzić okoliczności, o których mowa w art. 3 pkt 5 u.b.i.m. To przecież na organizatorze ciąży obowiązek uzyskania zezwolenia. Skoro zaś za imprezę masową trzeba uznać w pewnych wypadkach imprezę, w której organizator udostępnia nawet jedynie 200 miejsc, jasne jest, iż to organizator powinien również ocenić, czy taki wypadek nie zachodzi. Przyjęcie przeciwnego poglądu prowadziłoby do absurdalnych rezultatów – oto bowiem organizator imprezy przewidzianej dla, powiedzmy, 800 osób, co której oczywiste jest, że może na niej dojść do aktów przemocy (przykładowo: meczu pomiędzy drużynami, których pseudokibicowskie środowisko jest ze sobą bardzo skonfliktowane, gdy wiadomo, że na każdym poprzednim takim meczu dochodziło do burd) uwolniłby się od obowiązku uzyskania zezwolenia już przez to, że nie składa o takie zezwolenie wniosku. Takie rozumienie omawianej normy to logiczny fałsz, antynomia. Nie można przecież sensownie twierdzić, że dana impreza nie jest imprezą podwyższonego ryzyka, bo nie została za taką uznana w zezwoleniu, w sytuacji, w której o wydanie takiego zezwolenia organizator nie wystąpił. Organ właściwy dla wydania zezwolenia nie może przecież z urzędu wszcząć postępowania w przedmiocie jego wydania. To na organizatorze więc ciąży – wynikający z ratio legis omawianej regulacji – obowiązek wstępnej oceny, czy powinien wystąpić z wnioskiem o zezwolenie. Kwestia ta powinna być oczywista dla każdego, kto zajmuje się w pracy zawodowej organizowaniem imprez dla publiczności.

W stanie faktycznym niniejszej sprawy oskarżeni, jako osoby zarządzające KS Hetman, byli niejednokrotnie informowani przez Komendę Miejską Policji w Z., iż planowany przez nich mecz jest imprezą podwyższonego ryzyka. Wyraźnie dano im do zrozumienia, iż w ocenie Policji dotychczasowe doświadczenia, dotyczące zachowania kibiców drużyny przyjezdnej, wskazują na duże prawdopodobieństwo wystąpienia aktów przemocy lub agresji, oraz że niewykluczone są również wystąpienia konfrontacji siłowej pomiędzy kibicami obu drużyn. Niechęć kibiców drużyn KS Hetman i Ł. B. była faktem znanym powszechnie w lokalnym środowisku sportowym i kibicowskim, mecze tych drużyn nazywano „derbami Z.”. Oczywiste jest dla Sądu, iż taką wiedzą dysponowali również oskarżeni. Sam zresztą oskarżony T. G. w swoich wyjaśnieniach wskazał, że „jest wrogość pomiędzy kibicami Hetmana i Ł. B.. Nie wiem z czego to wynika, ale tak jest od lat. Wiem, że kibice tych dwóch klubów nie pałają do siebie sympatią”.

Przesłanki, o których mowa w art. 3 pkt 5 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych, mają charakter obiektywny. Zaistniały one w przypadku planowanego przez oskarżonych meczu, a oskarżeni w ocenie Sądu mieli wszelkie podstawy, by to sobie uświadamiać. Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym uznanych za w pełni wiarygodne funkcjonariuszy Policji zajmujących się gromadzeniem informacji o przewidywanych zagrożeniach przed wydarzeniami, w których ma wziąć udział środowisko kibicowskie i pseudokibicowskie, zagrożenie tym, iż w czasie meczu na stadionie może dojść do aktów przemocy i agresji, w istocie istniało. Kibice, a przede wszystkim tzw. pseudokibice obu drużyn są ze sobą mocno skonfliktowani. Zostało ustalone, iż w przeszłości pomiędzy kibicami Ł. B. i (...) dochodziło do prób starcia. Mimo że zorganizowana grupa kibiców drużyny przyjezdnej nie mogła – według zamierzeń oskarżonych – wejść na stadion, mogli oni bez przeszkód wejść na stadion pojedynczo. Jak zaś wynika z zeznań świadka T. H., który dowodził oddziałami Policji w dniu zdarzenia, zorganizowana grupa kibiców drużyny (...) i tak przyjechała na miejsce, i gdyby nie działania Policji, zdołałaby wejść na stadion.

Biorąc wszystko powyższe pod uwagę, należy uznać, że mecz zorganizowany w dniu 13 listopada 2022 r. przez oskarżonych był imprezą masową podwyższonego ryzyka, a co za tym idzie jego zorganizowanie wymagało stosownego zezwolenia. O takie zezwolenie oskarżeni nie zwrócili się, lecz mimo to zorganizowali mecz. Ich czyn wypełnia więc znamiona przedmiotowe występku z art. 58 ust. 1 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych. Bezsporne przy tym jest, że oboje oskarżeni działali pozostając w porozumieniu, zgodzić się więc należy z oskarżycielem publicznym, iż można im przypisać współsprawstwo.

Na gruncie niniejszej sprawy należało dodatkowo rozważyć, czy oskarżeni nie pozostawali w błędzie co do bezprawności popełnionego przez siebie czynu w rozumieniu art. 30 k.k. – w toku postępowania powoływali się bowiem na okoliczność innego rozumienia przez nich przepisów ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych, opartego na treści komentarza do tej ustawy autorstwa C. K. (2) oraz informacjach udzielonych A. K. (1) przez Z. Z.. W tym zakresie zacząć należy od ogólnej uwagi, że zawarte w treści art. 58 ust. 1 u.b.i.m. wyrażenie „bez wymaganego zezwolenia” to tzw. klauzula normatywna. Jak wskazuje się w doktrynie prawa karnego, klauzule normatywne – w zależności od ich brzmienia – mogą wchodzić w skład znamion czynu zabronionego, bądź też jedynie wskazywać granice bezprawności działania określonego znamionami niewchodzącymi w zakres tych klauzul. Klauzule w rodzaju „bez zezwolenia”, „wbrew prawu” są integralnie związane z wyznaczeniem zakresu bezprawności i błąd co do treści tych klauzul należy rozstrzygać na podstawie art. 30 k.k., tj. w ramach instytucji błędu co do bezprawności, a nie błędu co do znamion czynu zabronionego (tak W. Wolter, Nauka o przestępstwie. Analiza prawnicza na podstawie przepisów części ogólnej kodeksu karnego z 1969 r., Warszawa 1973) – przynajmniej wówczas, gdy błąd nie dotyczy tego, czy ma się wymagane zezwolenie, ale tego, czy w ogóle istnieje potrzeba potrzeby posiadania zezwolenia na dokonanie danej czynności (A. Zoll w: Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Cześć I. Komentarz do art. 1-52, wyd. V, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2016, art. 28).

Błąd co do oceny prawnej czynu może polegać na przyjęciu wadliwej interpretacji przepisu. Usprawiedliwiona nieświadomość bezprawności wyłącza winę sprawcy czynu i tym samym wyłącza jego przestępność. Jak zasadnie wskazuje A. Z. (w: Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Cześć I. Komentarz do art. 1-52, wyd. V, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2016, art. 30), kryteria usprawiedliwienia mają charakter obiektywno-subiektywny. Należy w miejsce sprawcy wstawić wzorcowego obywatela i zadać sobie pytanie, czy on rozpoznałby bezprawność czynu. Jeżeli także dla wzorcowego obywatela bezprawność czynu pozostawałaby nierozpoznawalna, nieświadomość bezprawności należy uznać za usprawiedliwioną. Muszą być jednak także uwzględnione indywidualne właściwości sprawcy. Jeżeli na sprawcy, w związku z jego działalnością zawodową, społeczną itp., ciążył obowiązek zaznajomienia się z odpowiednimi przepisami i sprawca tego obowiązku nie wypełnił, chociaż miał taką możliwość, to nieświadomość bezprawności będzie nieusprawiedliwiona. Jak zaś wskazał SN w wyroku z 03.02.1997 r., II KKN 124/96, „nie można skutecznie powoływać się na niezawinioną nieznajomość prawa, jeżeli z ustalonych faktów wynika, że sprawca nie tylko nie starał się w sposób należyty zapoznać z obowiązującym uregulowaniem, choć miał możność to uczynić u przedstawicieli właściwych organów, ale wręcz w sposób wyraźny z takiej możliwości zrezygnował”.

W ocenie Sądu oskarżeni pozostawali w błędzie co do tego, że zorganizowanie przez nich meczu zaplanowanego na 13.11.2022 r. wymaga zezwolenia. Był to jednak błąd nieusprawiedliwiony. Oskarżeni bowiem, jako członkowie zarządu kierowanego przez siebie klubu sportowego, zajmujący się zawodowo organizacją meczów z udziałem kibiców, mieli obowiązek zapoznania się ze stosownymi przepisami o bezpieczeństwie imprez masowych i odpowiedniego ich stosowania. Nie można w ich wypadku przyjąć, iż nieświadomość bezprawności czynu jest usprawiedliwiona. Byli oni bowiem przed meczem przez kompetentne w tym zakresie organy niejednokrotnie informowani, jakie powinno być właściwe rozumienie przepisu art. 7 u.b.i.m. Kilkakrotnie Policja powtarzała swoje prośby, by oskarżeni przyjęci do wiadomości spodziewane zagrożenia wiążące się z meczem. A. K. (1) przekazała Policji informację, iż skonsultuje problem z prawnikami, lecz wbrew tym zapowiedziom nie uczyniła tego. Nie poczyniła również żadnych starań dotyczących rzeczywistej weryfikacji stanowiska Policji aż do dnia poprzedzającego zaplanowany mecz. Wówczas zasięgnęła rady Z. Z., który udzielił jej informacji, zgodnie z którą mecz może być uznany za imprezę masową podwyższonego ryzyka jedynie wówczas, gdy organizator wystąpi z wnioskiem do organu, który wydaje zezwolenie, zaś art. 7 u.b.i.m. ma zastosowanie wyłącznie wówczas, gdy dochodzi do organizacji imprezy masowej. W ocenie Sądu takie działanie oskarżonej A. K. (1) nie może być uznane za działanie usprawiedliwiające jej nieświadomość co do tego, iż zezwolenie jest wymagane. Z. Z. zajmuje się organizacją zabezpieczenia meczów, lecz w żadnej mierze nie może zostać uznany za eksperta w zakresie interpretacji przepisów ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych. Przede wszystkim zaś należy mieć na uwadze, że oskarżona rozmawiała z nim zaledwie na jeden dzień przed datą meczu, a więc w sytuacji, w której trudno byłoby sobie wyobrazić jego odwołanie. Uznać należy, że oskarżona po prostu nie zgadzała się z interpretacją przepisów u.b.i.m. zaprezentowaną przez Policję, i nie podjęła stosownych działań, by w sposób rzetelny tę kwestię zweryfikować. Działań takich nie podjął również oskarżony T. G., który po prostu uznawał wszelkie decyzje w tym zakresie podjęte przez A. K. (1). Oskarżeni, w sytuacji, w której byli w pełni świadomi istnienia interpretacji przepisów podstawowego w ich działalności aktu prawnego, jakim jest ustawa o bezpieczeństwie imprez masowych, zgodnie z którą dla zorganizowania meczu z Ł. B. konieczne jest zezwolenie i zapewnienie odpowiednich środków bezpieczeństwa, winni ze stosownym wyprzedzeniem – co najmniej niezwłocznie po pierwszej takiej informacji uzyskanej od Policji – skonsultować się z prawnikiem. Tymczasem, tak naprawdę, zignorowali stanowisko Policji. Mając to na uwadze Sąd przyjął, iż błąd oskarżonych w omawianym zakresie jest wynikiem tylko i wyłącznie ich nieusprawiedliwionego zaniechania, i nie może być uznany za błąd wyłączający winę, o którym mowa w art. 30 k.k.

Oskarżeni działali umyślnie z zamiarem bezpośrednim zorganizowania meczu piłkarskiego (jak wyżej wskazano, klauzula „bez wymaganego zezwolenia” nie stanowi na gruncie niniejszej sprawy znamienia czynu zabronionego, lecz służy określeniu bezprawności zachowania, nie należy więc oceniać umyślności działania oskarżonych przez jej pryzmat). Nie budzi również żadnej wątpliwości kwestia przypisania oskarżonym winy. Sąd nie stwierdził bowiem żadnej okoliczności stanowiącej podstawę do kwestionowania u któregokolwiek z nich poczytalności ani prawidłowego poziomu intelektualnego – w szczególności oskarżeni nie cierpią na żadną chorobę psychiczną ani inne zaburzenia zakłócające czynności psychiczne. Oskarżeni mieli pełną swobodę wyboru w zakresie przedsiębranego działania i powinni byli dać posłuch normie prawnej.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. K. (1)

I

I

Wymierzając oskarżonej karę 240 stawek dziennych grzywny, Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 § 1 i 2 k.k.

Stopień winy oskarżonej należy ocenić jako średni. Determinują go okoliczności takie jak rozpoznawalność sytuacji oraz jej prawnej oceny, możliwość przeprowadzenia prawidłowego procesu motywacyjnego i podjęcia decyzji o postąpieniu zgodnym z prawem, zdolność do pokierowania zachowaniem. Oskarżona posiada prawidłowo zinternalizowane normy prawne i społeczne, a w czasie czynu w pełni rozpoznawała znaczenie swojego zachowania. Dysponuje odpowiednim poziomem intelektualnym i wystarczającym doświadczeniem życiowym, by ocenić swoje zachowanie jako naganne i sprzeczne z obowiązującym prawem. Nie można jednak pominąć faktu, iż oskarżona działała pod wpływem błędu – jakkolwiek został on oceniony przez Sąd jako nieusprawiedliwiony. Zmniejsza to winę oskarżonej (zakaz prawny nie motywuje sprawcy pozostającego w błędzie co do bezprawności w kierunku powstrzymania się od naruszenia normy, por. A. Zoll w: Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Cześć I. Komentarz do art. 1-52, wyd. V, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2016, art. 30).

Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonej należy uznać, w ocenie Sądu, za nieznaczny. Oskarżona co prawda naruszyła swoim działaniem ważne dobro prawne, jakim jest bezpieczeństwo uczestników imprezy masowej, lecz w wyniku jej działania nie doszło do realnej szkody. Podczas meczu miały miejsce niepożądane działania grupy kibiców, lecz nie doszło do aktów przemocy lub agresji, nie doszło do zniszczenia mienia, ani żadnego rodzaju przemocy fizycznej przeciwko osobom. Nikt nie doznał uszczerbku na zdrowiu.

Oskarżona nie była nigdy karana, co musi być traktowane przez Sąd jako istotna okoliczność łagodząca.

Przepis art. 58 ust. 1 u.b.i.m. przewiduje sankcję w postaci grzywny nie mniejszej niż 240 stawek dziennych, kary ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. W wypadku tego czynu nie jest dopuszczane warunkowe umorzenie postępowania (por. art. 66 § 2 k.k.).

Mając na uwadze powyższe okoliczności, w tym przede wszystkim dotychczasowy nienaganny tryb życia oskarżonej oraz niewysoki stopień społecznej szkodliwości jej czynu, Sąd zdecydował o wymierzeniu oskarżonej kary w minimalnym możliwym wymiarze. Ustalając stawkę dzienną, Sąd kierował się czynnikami, o których mowa w art. 33 § 3 k.k., mając na uwadze przede wszystkim wysokość dochodów osiąganych przez oskarżoną.

W ocenie Sądu wymierzona kara w pełni zrealizuje potrzeby w zakresie realizacji tak dyrektywy prewencji indywidualnej, jak i generalnej. Oskarżonej nie można uznać za osobę zdemoralizowaną. Dotychczas prowadziła ustabilizowany, nienaganny tryb życia, zaś zdarzenie objęte aktem oskarżenia stanowiło incydent w jej życiu.

T. G.

II

II

Mając na uwadze ustawowe dyrektywy wymiaru kary, Sąd wymierzył karę 240 stawek dziennych grzywny również oskarżonemu T. G..

Stopień winy oskarżonego należy ocenić jako średni. Powtórzyć można w tym zakresie uwagi poczynione wyżej. Oskarżony mógł rozpoznać prawidłowo sytuację i dokonać jej prawnej oceny, nie ujawniły się żadne okoliczności podające w wątpliwość zdolność oskarżonego do pokierowania swoim postępowaniem i zachowania się zgodnie z normą prawną. Oskarżony dysponuje odpowiednim poziomem doświadczenia życiowego i poziomem intelektualnym, by móc ocenić swoje zachowanie jako sprzeczne z prawem. Również i on działał jednak pod wpływem błędu, co zmniejsza stopień jego winy.

Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego nie jest znaczny. Oskarżony naruszył swoim działaniem ważne dobro prawne, jakim jest bezpieczeństwo uczestników imprezy masowej, lecz w wyniku jego działania nie doszło do żadnej szkody o realnym wymiarze. Podczas meczu miały miejsce niepożądane działania grupy kibiców, lecz nie doszło do aktów przemocy lub agresji, nie doszło do zniszczenia mienia, ani żadnego rodzaju przemocy fizycznej przeciwko osobom. Nikt nie doznał uszczerbku na zdrowiu.

Oskarżony T. G. również nie był nigdy karany, co musi być traktowane przez Sąd jako istotna okoliczność łagodząca.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, w tym przede wszystkim dotychczasowy nienaganny tryb życia oskarżonego oraz niewysoki stopień społecznej szkodliwości jego czynu, Sąd zdecydował o wymierzeniu mu kary w minimalnym możliwym wymiarze. Oskarżony T. G. – podobnie jak oskarżona A. K. (1) – nie jest osobą w żadnym stopniu zdemoralizowaną. Ustalając stawkę dzienną, Sąd kierował się czynnikami, o których mowa w art. 33 § 3 k.k., mając na uwadze przede wszystkim wysokość dochodów osiąganych przez oskarżonego, które są niższe niż dochody oskarżonej A. K. (1).

W ocenie Sądu wymierzona kara w pełni zrealizuje potrzeby w zakresie realizacji tak dyrektywy prewencji indywidualnej, jak i generalnej.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Sąd zasądził od oskarżonych koszty sądowe, mając na uwadze, iż uzyskują oni stałe, stosunkowo wysokie dochody. Brak było więc podstaw do zwolnienia ich z obowiązku poniesienia kosztów wiążących się z procesem. Na koszty te składają się ryczałty za doręczenia oraz opłaty obliczone zgodnie z regułą zawartą w art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

Podpis